Wanda Rutkiewicz została wybrana przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej na Patronkę Roku 2022. To polska himalaistka i alpinistka, uznawana za jedną z najwybitniejszych kobiet świata himalaizmu. Słynęła z mocnego charakteru i lubiła rywalizację, szczególnie damsko-męską. 16 października 1978 r., jako trzecia kobieta i pierwsza Europejka w historii, zdobyła Mount Everest. Przed nią nie dokonał tego żaden Polak.
Dziś obchodzimy 79 rocznicę jej urodzin. Przyszła na świat 4 lutego 1943 r., zmarła 13 maja 1992 r. w Himalajach na stokach Kanczendzongi. Jej ciała nie odnaleziono. Atakując Kanczendzonge, mimo braku sprzętu biwakowego, Rutkiewicz zdecydowała się przeczekać noc i kontynuować wejście następnego dnia. Wszystko w wyjątkowo trudnych warunkach. Na szczycie stanął wówczas partner jej wyprawy – Carlos Carsolio. Schodząc, Carsolio nie odnalazł już przeczekującej warunki Wandy Rutkiewicz. Ministerstwo Turystyki Nepalu uznało akcje ratunkową za praktycznie niemożliwą. Poza tym informacja o zaginięciu Wandy Rutkiewicz dotarła do Polski dopiero po prawie dwóch tygodniach.
Wielką ciekawostką jest fakt, że w czasach licealnych Wandy Rutkiewicz wszystko wskazywało na to, że zostanie świetną siatkarką. Grała w I lidze siatkarskiej kobiet, ponadto była pretendentką do gry w siatkarskiej reprezentacji Polski. Życie jednak napisało zupełnie inny scenariusz. Wanda Rutkiewicz była autorką i współautorką ośmiu filmów i książek
o alpinizmie. Kilka z wydanych publikacji znajduje się w naszych księgozbiorach. Są to książki autorstwa Ewy Matuszewskiej i Wandy Rutkiewicz „Na jednej linie”, „Karawana do marzeń”, „Uciec jak najwyżej. Niedokończone życie Wandy Rutkiewicz”. Na rynku wydawniczym ukazały się także książki biograficzne takie jak: „Wanda. Opowieść o sile życia i śmierci. Historia Wandy Rutkiewicz” Anny Kamińskiej i „Wszystko o Wandzie Rutkiewicz. Wywiad rzeka” Barbary Rusowicz. Polecamy tę literaturę do przeczytania.
Na koniec kilka zdań wypowiedzianych przez Wandę Rutkiewicz:
„Alpinizm – to wentyl dla ludzi odczuwających potrzebę walki”.
„Czasami myślę, że wspinam się dlatego, aby przekonać się, jak droga jest mi nasza szara codzienność. Wracając poznaję, jak smakuje kubek gorącej herbaty po dniach pragnienia, sen po wielu nieprzespanych nocach, spotkanie z przyjaciółmi po długiej samotności, cisza po godzinach przeżytych w przeraźliwej wichurze”.
„Niektórzy ludzie chodzą do kościoła przede wszystkim dlatego, że lubią nastrój, monumentalność, spokój, skupienie, muzykę organową. I niewiele ma to wspólnego
z prawdziwą wiarą”.
Dorota Bortkiewicz
Źródło: zyciorysy.info
